Shahin Zogu, nga lagjja Cingare e Elbasanit. I lindur në varfëri të thellë, pa shkollë dhe pa prona, jeta e tij është dëshmi e rrugës që ndoqën shumë shqiptarë të zakonshëm për të hyrë në Partinë që udhëhoqi Shqipërinë për dekada. Kjo është historia e një njeriu që nuk bëri emër në poste të larta, por që mbeti shembull i bindjes, agjitacionit dhe përkushtimit në shërbim të vijës së Partisë.
Fëmijëri në errësirën e skamjes
Shahin Zogu lindi më 1920, në një familje bujqish të varfër në lagjen Cingare të Elbasanit. “Kam jetuar gjithmonë në varfëri,” shkruan ai në autobiografinë e tij, “dhe familja jonë ka pasur gjithmonë për profesion bujqësinë, por edhe atë me vështirësi të mëdha.”
Në moshën 7-vjeçare, u dërgua me bagëti dhe vazhdoi në këtë punë për 8 vjet, për të ndihmuar sadopak ekonominë e familjes. Për shkollë as që bëhej fjalë: “S’kam përfituar ndonjë të mirë për veten time… jam mbetur mbrapa nga çdo pikëpamje,” rrëfen ai.
Kur shtëpia e të varfërve u bë bazë për partizanët
Gjatë Luftës Nacionalçlirimtare, ndonëse pa shkollë, Shahini dhe familja e tij ishin të lidhur me lëvizjen. Ai dëshmon se kishin strehuar partizanë në shtëpi, u kishin dhënë bukë, u kishin larë rrobat dhe i kishin ndihmuar të kalonin rrugët e rrezikshme. “Shumë herë,” shkruan ai, “familja jonë u ka dhënë partizanëve prej teshave tona që kishim, sa të thaheshin të tyret.”
Ky angazhim, edhe pse në dukje i vogël, konsiderohej nga Partia si një shenjë e pastërtisë ideologjike dhe e ndershmërisë popullore.
Rinia komuniste dhe hyrja në Parti
Pas luftës, Shahini iu bashkua Rinisë Komuniste dhe më pas u pranua si kandidat për Partinë më 10 gusht 1946. Pas një viti kandidaturë, më 18 gusht 1947, ai u pranua anëtar i plotë i Partisë. Ishte propozuar nga shokët e organizatës së Grupit XII të Regjimentit VII të Artilerisë Malore dhe u vlerësua si njeri punëtor, i ndershëm dhe i bindur politikisht.
Vetë Shahini shkruan: “Kam ndjerë kënaqësi të madhe që jam bërë pjesë e Partisë. Kam shtu punën, kam zbatuar çdo urdhër, nuk kam ndjerë kurrë lodhje.”
Agjitator dhe organizator në repart dhe në fshat
Në fshat, Shahini kishte mbajtur funksione organizative si Kryetar i Presidiumit të Rinisë Antifashiste. Kishte marrë pjesë në organizimin e konferencave, aksioneve vullnetare dhe propagandës ideologjike. “Kam mbajtur konferenca në katunde, kam bërë punë me rininë, kam mobilizuar të tjerë të rinj që të përfshiheshin,” shkruan ai me krenari.
Në repartin ushtarak u dallua për përkushtimin dhe për shembullin personal. Në vitin 1946, në kufirin grek, gjatë dislokimit të forcave, ai “mbajti lart moralin e shokëve”, siç thuhet në raportin e celulës. Edhe pse kishte mësuar të lexonte dhe shkruante vetëm në repart, ai kishte përvetësuar bazat e propagandës politike dhe ishte kthyer në një agjitator aktiv.
Problemet me dokumentacionin dhe rikonfirmimi
Megjithatë, jeta e Shahinit nuk kaloi pa vështirësi. Në vitin 1963, gjatë kontrollit të dokumentacionit, Byroja e Komitetit të Partisë së Rrethit Elbasan konstatoi se në dokumentet e mëparshme kishte pasaktësi. Ai kishte deklaruar se kishte qenë 4 muaj në Rininë Komuniste, ndërsa në dokumente figuronin 16 muaj. Po ashtu, ai kishte katër muaj pa paguar kuotën mujore të Partisë.
Për këtë arsye, u hap diskutimi për ta nxjerrë jashtë Partisë. Por pas analizës, u vendos që ai të rimbetet anëtar dhe të pajiset me dokument të ri partie, duke marrë parasysh kontributin dhe besnikërinë e tij të dëshmuar.
Një jetë e thjeshtë me emër të madh
Shahin Zogu nuk ishte një figurë publike, nuk mbajti poste të larta, nuk kishte shkollë apo dekorata të shumta. Por ishte ajo figurë që Partia e përshkruante si “njeri i popullit”. Ai ishte pjesë e atyre që për Partinë kishin më shumë rëndësi: i urtë, i bindur, punëtor dhe gjithmonë i gatshëm për t’i shërbyer asaj pa kushte.
Raporti përfundimtar i celulës e përmbyllte me fjalët: “Besnikëria e tij është provuar disa herë. Ai e ndjen dashurinë për Partinë dhe i ruan sekretet e saj me përpikëri.”
