Në dritën e zbehtë të një mëngjesi të vitit 1844, në qytetin e Vlorës, lindi një djalë që historia do ta njihte si arkitektin e pavarësisë shqiptare: Ismail Qemal Bej Vlora. Ai lindi në një familje të njohur, që kishte parë lavdi, pushtet, por edhe përndjekje. Por asgjë nuk do ta përgatiste të birin për betejën e gjatë e të heshtur që do të zhvillohej jo në fusha me shpata, por në korridore të errëta diplomacie dhe kundër harresës së kombit të tij.
Qemali u rrit në Janinë, në një mjedis të pasur me kulturë dhe dije. Atje mësoi gjuhët e huaja, historinë, filozofinë. Por mbi të gjitha, atje kuptoi se shqiptarët, të ndarë mes katër vilajeteve osmane, po zhyteshin gjithnjë e më thellë në harresë. Ishin pa shkolla në gjuhën e tyre, pa përfaqësim, pa një zë që të dëgjohej.
I riu Qemal, me urtësinë e një plaku dhe kurajën e një luftëtari, hyri në administratën osmane. Për vite me radhë, ai shërbeu në pozita të larta – nga Bagdadi në Selanik, nga Perandoria në Evropë – gjithmonë me një qëllim: të mësonte lojën e madhe të politikës. E dinte se pa dije dhe pa diplomaci, shqiptarët do të mbeteshin një popull pa zë në një kohë kombesh që shpërthenin.
