Në këtë poezi të vitit 1933, përmes figurës alegorike të karnavalit të dikurshëm që dikur jetonte me lluks e tash ecën zbathur, autori flet për rënien sociale, krizën ekonomike dhe përpjekjen për ta ruajtur dinjitetin edhe kur nuk ke as petulla, as çorape. Poezia ka vlerë historike, humoristike e shoqërore dhe i jep zë një gjendjeje të përgjithshme krize, të përjetuar në një kohë të vështirë në Shqipërinë e viteve ’30.
Karnivali me përizë (1933)
Na u trishtuem pa masë,
Kur pamë Karnivalin,
Me një ksulë me dënga,
Tue rrahë vetullat si mal.
Shkretani n’këtë krizë
As pat çorape n’kamë,
I dilte gishti jashtë
Prej opingash me lamë.
Nji mot ma parë me petlla,
Me bukë t’bardhë, me mjaltë,
Me supe e paça t’ngrohta,
Kallamoqe e llokum t’thatë.
Me shpirt t’gëzuem rrinjte,
Me ftyrë gjithnji si lule,
Tash si hije vërtitet
E me bukë e qepë rruhe.
Ka pesëqind arna n’veshje,
I janë thanë buzët,
Por zemra e tij shqiptare
Asht ma e ambël se mjalta.
Prandaj qyteti i Tiranës
Vendosi pa asnji ngurrim,
Me i ba Karnivalit t’vjetër
Nji pritje me nder e trim.
Nji tryezë me petulla
Me mjaltë e me shurup,
Nji gotë raki të ambël
E me kafe n’Kashar me hup.
Se mbasi s’ka me tjerë
E as me ndonjë bluzë,
Do t’a mbajmë n’qytet
Mos t’na rrijë ma me përizë.
