Në një mbledhje të rëndësishme të Kuvendit Popullor, më 30 mars 1971, Enver Hoxha zhvillon një kritikë të fortë ndaj mënyrës si funksiononin këshillat popullorë në rrethet Lezhë dhe Berat. Ai kërkon zbatimin e plotë të kompetencave nga pushteti lokal dhe akuzon burokracinë dhe bajraktarizmin për shkëputjen nga masat.
⚖️ Kompetencat që nuk zbatohen: fajin e ka “lartësia”
Enveri thekson se nuk është ndonjë “filozofi e madhe” që një këshill popullor të administrojë çerdhen apo ndonjë kënd sportiv, por problemi është te:
“shokët drejtues të rrethit… që nënvleftësojnë rolin e këshillave popullore.”
🧼 “Është turp të ketë pisllëk në fshat!”
Ai tregon me indinjatë përvojën e një vizite në Petrelë:
“Pashë fëmijët në çerdhe duke ngrënë si mos më keq, bukë të thatë me një lëng të bardhë që vetëm nga ngjyra ngjante me qumësht.”
Papunësia, neglizhenca, mungesa e pastërtisë, dhe paaftësia e kujdestareve – ishin për Hoxhën simptomë e thellë e mosfunksionimit të pushtetit në bazë.
📣 Arroganca, mungesa e llogaridhënies dhe dëmi që s’ka zë
Ai sulmon dhe një formë të re “komunizmi absurd” në kooperativa, ku:
“U kërkohej edhe atyre që s’kanë fëmijë të paguajnë për çerdhet.”
Në këtë fjalim, Enveri përpiqet të duket si zë i arsyes dhe i “popullit të thjeshtë”, duke u përplasur me strukturat burokratike të partisë.
🧱 Fjalim i një lideri në majë, që fajëson të gjithë për poshtë
Ky dokument përfaqëson një moment ku Hoxha, ndonëse udhëheqës absolut, vendoset në pozicion kritik ndaj sistemit që vetë kishte ngritur, për të nxitur më shumë zbatim direktivash dhe frymë “bindjeje dhe kontrolli”.
