Më 27 shkurt 1954, Këshilli i Ministrave i Republikës Popullore të Shqipërisë, nën drejtimin e Enver Hoxhës, miratoi një vendim për rregullimin e shpërndarjes së bukës në racion për popullsinë. Ky vendim përcaktonte kush kishte të drejtë të furnizohej me bukë në qytete dhe në çfarë kushtesh, duke përjashtuar kategori të caktuara që konsideroheshin joaktive në ekonomi. Vendimi hynte në fuqi më 1 mars 1954.
KËSHILLI I MINISTRAVE – VENDIM Nr. 1, datë 27.2.1954
Mbi: Disa rregulla në lidhje me mungesën e popullsisë
Këshilli i Ministrave i Republikës Popullore të Shqipërisë, në mbledhjen e tij të datës 27/2/1954, me qëllim që të sigurohet një shpërndarje më e drejtë e bukës për popullsinë,
VENDOSI:
- Të përfitojnë furnizim me bukë në racion vetëm ata persona që:
- a) Jetojnë në qytet dhe janë të punësuar në prodhim apo në shërbime të dobishme për vendin.
- b) Familjet e punonjësve të invalidëve të luftës dhe të punës, që nuk kanë mundësi të punojnë.
- c) Familjet ku kryefamiljari është i moshuar (burra mbi 65 vjeç, gra mbi 60 vjeç) dhe nuk kanë të afërm që punojnë apo ndihmojnë.
- Nuk përfitojnë të drejtën për furnizim me bukë:
- a) Ata që kanë tokë apo jetojnë në fshat dhe vijnë në qytet vetëm për sezon ose jo për qëndrim të përhershëm.
- b) Persona të aftë për punë që nuk punojnë, por jetojnë me të tjerë që nuk janë pjesë e familjes (qira, miq, etj.).
- c) Familje që kanë anëtarë të moshës 16–50 vjeç të aftë për punë, por nuk punojnë dhe nuk marrin pjesë në ndonjë aktivitet ekonomik.
- Ministritë dhe këshillat ekzekutivë lokalë janë përgjegjës për zbatimin e saktë të këtij vendimi.
- Për zbatimin e vendimit ngarkohen:
- Ministria e Tregtisë
- Ministria e Komunikacioneve
- Komitetet Ekzekutive të Këshillave Popullore
- Ky vendim hyn në fuqi më 1 mars 1954.
Firmosur:
Kryetari i Këshillit të Ministrave të R.P.SH.
(Enver Hoxha)
Vendimi pasqyron përpjekjen e regjimit komunist për të rregulluar furnizimin me ushqime bazë nëpërmjet sistemit të racionimit, një praktikë e përhapur në Shqipërinë e pasluftës. Përmes këtij akti, shteti synonte të kontrollonte jo vetëm ekonominë, por edhe lëvizjet e popullsisë dhe angazhimin e saj në punë, duke e lidhur të drejtën për ushqim me kontributin në ndërtimin e shtetit socialist.
