Më 14-15 tetor të vitit 1968, nëpër ambasadat shqiptare anembanë botës u shënua një ngjarje që nuk ishte thjesht përvjetor personal. Ditëlindja e 60-të e Enver Hoxhës u kthye në një manifest të përkushtimit politik dhe dashurisë personale ndaj njeriut që, sipas bashkëkohësve të tij, kishte ndryshuar fatin e Shqipërisë.
Në ambasadën shqiptare në Hanoi, përfaqësuesit u mblodhën dhe nisën mesazhin e tyre me një fjali që e përcakton gjithë thelbin e ndjenjave të atyre ditëve:
“Ju urojmë nga zemra shëndet që të na rroni sa malet tona për të mirën e Partisë sonë të lavdishme…”
Ndërkohë, nga Parisi vinin fjalët e ngrohta që lidhnin historinë e qytetit të Gjirokastrës me luftën për çlirim:
“Ju lindët në qytetin që zjente nga këngët e Çerçiz Topullit… dhe e ngritët këtë trimëri në shkallën më të lartë.”
Por urimet nuk mbaronin me metafora poetike. Ato shkonin më tej. Ato ishin zotime politike.
Në Berlin shkruhej me vendosmëri:
“Ju themeluat Partinë tonë të dashur në kushte të vështira… dhe e kthyet në shqiponjë sypatrembur që shpartalloi bllokadat imperialisto-revizioniste.”
Nga Bukureshti vinte edhe thellësia ideologjike e formulimeve:
“Mesimet tuaja janë udhërrëfyes për revolucionarët e vërtetë… veprat tuaja janë dritë, ujë dhe ajër për ne.”
Në Varshavë, ambasadorët shkruanin me një ton më luftarak:
“Nuk kanë lindur ende ata burra që mund të frikësojnë shqiptarët!”
Ndërsa nga Roma, fjala “i dashur shoku Enver” jehonte në çdo paragraf, shoqëruar me kujtime për PKSH-në dhe luftën kundër revizionizmit modern.
Po çfarë përfaqësonte kjo ditëlindje? Një datë kalendarike? Jo. Ajo ishte simboli i një epoke, një mënyrë e të menduarit, një përqendrim i gjithë përvojës politike dhe shoqërore të pasluftës.
Në çdo rresht të këtyre mesazheve të dërguara nga Hanoi, Parisi, Vjena, Berlini, Pekini, Kajro, Algjeri, Varshava, Roma, Praga, Beogradi, Havana, Ankara – lexohet një gjë e vetme: kulti i liderit si themel identiteti kombëtar.
