Në prill të vitit 1949, Prokurori i Përgjithshëm Sadik Bekteshi lëshon një qarkore urgjente për të gjitha prokuroritë dhe degët e ndjekjes penale në vend. Në këtë qarkore, urdhërohet që të ashpërsohet ndjekja penale ndaj çdo qytetari që strehon, ndihmon ose hesht për veprimtarinë e “bandave të arratisura”, duke e cilësuar këtë ndihmë si bashkëpunim aktiv me armikun. Dokumenti është një pasqyrë e klimës politike dhe represive të kohës, ku çdo kontakt me të arratisurit trajtohej si tradhti ndaj pushtetit popullor.
Në qarkore shkruhet qartë:
“Prokuroritë dhe degët e ndjekjes të mos kufizohen më vetëm në ndjekjen e individëve të kapur me armë, por të ndëshkojnë me të njëjtën ashpërsi edhe ata që i ndihmojnë me ushqim, strehim apo informacione.”
Sadik Bekteshi thekson:
“Ka pasur raste kur të arratisurit kanë lëvizur lirshëm nga një fshat në tjetrin, pa hasur në kundërshtim. Kjo ndodh sepse ndihmohen nga elementë që ose janë frikësuar, ose bashkëpunojnë me vetëdije.”
Urdhri është i prerë:
- Çdo fshatar, banor apo familjar që nuk njofton autoritetet për lëvizjet e “bandave”, të ndiqet penalisht;
- Çdo akt ndihme, qoftë edhe i heshtur, të cilësohet si krim kundër shtetit popullor;
- Prokuroritë të ndërmarrin hetime aktive dhe të përdorin agjentë të maskuar për zbulim në zonat e dyshimta.
Ai kërkon që:
“Asnjë prej këtyre elementëve të mos gjykohet me lehtësi. Dënimi i tyre duhet të jetë shembull për të gjithë.”
Dokumenti pasqyron ashpërsinë e luftës së brendshme që regjimi zhvillonte jo vetëm kundër grupeve të armatosura, por edhe ndaj popullsisë që ruante lidhje të vjetra shoqërore apo fisnore me të arratisurit.
Referenca arkivore:
Fondi 492, Viti 1949, Dosja 4
