ërkesa e Ali Pashës për Korfunin dhe zemërimi i Napoleonit
Në vitin 1807, Ali Pashë Tepelena përpiqej të luante një nga kartat më të forta diplomatike të jetës së tij: të fitonte Korfunin, nëse ai binte në duart e francezëve. Për këtë qëllim, ai dërgoi përfaqësuesin e tij Mehmet Efendiu (renegat) në oborrin e Napoleon Bonapartit.
Por fati nuk ishte në anën e tij. Mehmet Efendiu mbërriti pikërisht në momentin kur Napoleoni dhe Cari rus kishin rënë dakord që Korfuzi t’i jepej Rusisë. Napoleonit nuk i pëlqeu aspak përpjekja e Aliut.
“Ju i keni dhënë shumë rëndësi kësaj çështje, por ajo nuk është aq e qartë sa mendoni” – shkruante Napoleoni me nervozizëm mbretit të Napolit.
Për Aliun, kjo ishte një goditje e rëndë politike, që e detyroi të kthehej në Janinë pa ndonjë fitore konkrete.
Lufta për Pargën – tragjedia e një qyteti të dashur
Në sfondin e tensioneve me Francën, Ali Pasha përpiqej të pushtonte Pargën, një qytet strategjik në bregdetin e Epirit. Për ta bërë këtë, ai përdori diplomacinë dhe dhuratat.
“Dërgoi dy kuaj arabë dhe një shalë të bukur Perandorit. Napoleoni e shpërbleu me një karrocë, por nuk pranoi të dorëzonte Pargën.”
Qyteti ishte mbrojtur nga francezët, dhe vetë banorët parganjotë refuzonin të jetonin nën sundimin e pashait:
“Të gjithë janë të vendosur të vriten, sesa të sundohen nga veziri.”
Pavarësisht presionit, Franca refuzoi ta dorëzonte qytetin. Napoleoni urdhëroi që Parga të mbrohej me forcë dhe ndaloi gjeneralët e tij të hynin në negociata me Aliun.
Aliu midis Francës dhe rebelëve të vet
Në këtë klimë tensioni, Aliu luante në disa fronte:
- Kërkonte favore nga Perandori francez.
- Luftonte rebelime të brendshme greke pranë Trikallës.
- Përballej me urrejtjen e bejlerëve shqiptarë dhe grekë që kishin ikur në Korfuz.
Një rebelim në një fshat grek, ku popullsia nuk kishte paguar taksat, u shtyp me gjak nga djali i Aliut, Muhtar Pasha. Ai:
“Vrau gra, fëmijë dhe dërgoi në Janinë kokat e 82 viktimave.”
Franca kundër Aliut: refugjatët dhe “rebelizimi” i tij
Nga Korfuz, francezët filluan të organizojnë refugjatët shqiptarë dhe grekë për t’i përdorur kundër pashait. Ishte një strategji e heshtur për dobësimin e fuqisë së Aliut, e përkrahur nga emisarë si Bessières dhe Pouqueville.
“Kryengritësit dhe të arratisurit përbënin një lëvizje të vazhdueshme mes ishujve dhe bregdetit shqiptar.”
Franca filloi të konsiderojë Ali Pashën si rebel, dhe kërkonte nga Porta që ta zëvendësonte.
Përfundim: Aliu midis përfitimit dhe izolimit
Kjo pjesë e historisë tregon qartë se Ali Pashë Tepelena nuk ishte më aleati strategjik i Perandorisë Franceze. Ai përballoi refuzimin e Napoleonit, urrejtjen e bejlerëve lokalë, dhe kërcënimin nga refugjatët e organizuar si ushtri.
Ndërsa diplomacia e tij ngjante si një lojë e rrezikshme, ajo nuk i solli fitimet që shpresonte. Korfuzi mbeti i paarritshëm, Parga një ëndërr e përgjakur, dhe pozita e tij ndërkombëtare filloi të zbehej.
