Në vitin 1941, kur Shqipëria ndodhej nën kthetrat e pushtimit fashist dhe Evropa dridhej nga lufta globale, një grup të rinjsh idealistë u mblodhën në fshehtësi për të diskutuar fatin e vendit. Ata nuk kishin pushtet, nuk kishin armë të mëdha, por kishin një ide – të krijonin një forcë të re politike që do të udhëhiqte popullin drejt çlirimit. Kjo është historia e një konference që shënoi fillesën e Partisë Komuniste të Shqipërisë dhe trazoi themelet e së ardhmes politike të vendit
1. Fashizmi sulmon: Popujt ngrihen
Dokumenti nis me një analizë dramatike të situatës botërore. Lufta e Gjermanisë kundër Bashkimit Sovjetik shihet si një sulm ndaj vetë qytetërimit.
“Kërcnon dhe e sulmon socializmin” – shkruhet në dokument.
Europa, sipas tekstit, është kthyer në një vullkan: popujt e robëruar po ngrihen përmes grevave, sabotimeve dhe armëve, me partitë komuniste në krye. Dhe në këtë zjarr të përgjithshëm, Shqipëria e vogël nuk do të mbetej mënjanë.
2. Shqipëria në kërkim të unitetit
Teksti reflekton një gjendje fragmentimi brenda vetë lëvizjes shqiptare. Grinda mes grupeve, dobësi organizative dhe mungesë vizioni – të gjitha i pengonin përparimin.
Por në këtë konferencë, del e qartë kërkesa për bashkim:
“Të shkrihen të gjitha organizatat që s’kanë karakter klasor revolucionar, të formohet një Parti e vetme bolshevike.”
Ky është momenti kur vjen në jetë ideja e Partisë Komuniste të Shqipërisë, si organizatë që do të udhëhiqte popullin drejt lirisë.
3. Stalin, modeli i rezistencës globale
Në dokument përmendet figura e Stalinit si simbol i qëndresës dhe i përkushtimit. Fjala e tij udhëheqëse citohet:
“Lufta do të shkojë deri në fund, deri në fitoren e socializmit mbi imperializmin dhe fashizmin.”
Lëvizja shqiptare duhej të bashkohej me luftën botërore të popujve të shtypur, veçanërisht me atë të Ushtrisë së Kuqe, që në atë kohë përbënte shpresën e fundit për shumë vende të robëruara.
4. Drejtues të rinj, mendësi e re
Në tekst kritikohen drejtuesit që “presin, flasin, por nuk veprojnë”.
“Nuk duhet të jetë drejtues ai që vetëm ankohet. Duhet ai që vepron.”
Kërkohet një “bolshevik i çeliktë”, i disiplinuar dhe me vetëdije klasore. Për herë të parë, vetëkritika shpallet si metodë e domosdoshme për reformim dhe ndërtim të brendshëm të organizatës.
5. Dobësitë e propagandës dhe rruga përpara
Në tekst pranohet se proklamatat nuk kishin depërtuar thellë në popull:
“Kanë depërtuar pak… përjashto deri diku në Korçë.”
Kjo dëshmon për vështirësitë reale në përhapjen e mesazhit revolucionar dhe mungesën e një strukture të centralizuar. Por për këtë ka një zgjidhje:
- Të eliminohen politikanllëku, fraksionet, oportunizmi;
- Të rritet organizimi;
- Të ndërtohet një Parti e vetme e qartë në parime.
Përfundimi:
Ky dokument, i shkruar në vitin 1941, nuk është thjesht një fjalim politik. Është akt themeltar i një epoke të re. Një kohë kur një brez i ri hodhi themelet e luftës antifashiste dhe më vonë të vetë sistemit që do të qeveriste Shqipërinë për gjysmë shekulli.
“Për të tillë elementa që nuk përshtaten me këtë frymë, nuk ka vend në lëvizjen puntore revolucionare.” – përfundon me vendosmëri dokumenti.
A e njihnit këtë faqe të historisë shqiptare? Çfarë mendoni për formimin e Partisë Komuniste në këtë kontekst? Ndani mendimet tuaja më poshtë ose ndani këtë postim me të tjerët që mund ta vlerësojnë këtë trashëgimi!
