Enver Hoxha (1908-1985) ishte një udhëheqës komunist shqiptar që shërbeu si kreu i shtetit nga viti 1944 deri në vdekjen e tij në 1985. I lindur më 16 tetor 1908 në Gjirokastër, Shqipëri, Hoxha studioi në Francë dhe Belgjikë para se të kthehej në Shqipëri në vitet 1930.
Gjatë Luftës së Dytë Botërore, Hoxha u bë një figurë kyçe në rezistencën shqiptare kundër okupacionit të Boshtit, dhe në vitin 1944, ai u bë udhëheqës i Republikës Popullore të sapoformuar të Shqipërisë. Nën drejtimin e tij, Shqipëria u bë një shtet stalinist i ashpër, i karakterizuar nga shtypja e rëndë, mbikëqyrja e gjerë dhe izolimi nga bota Perëndimore dhe blloku sovjetik pas viteve 1960.
Hoxha zbatoi një seri reformash radikale ekonomike dhe shoqërore, përfshirë nacionalizimin e gjerë dhe kolektivizimin. Regjimi i tij u shënua nga spastrimet e kundërshtarëve politikë dhe goditjet e ashpra ndaj disidencës. Hoxha mbajti një politikë të ateizmit të rreptë, duke mbyllur institucionet fetare dhe duke përndjekur udhëheqësit fetarë.
Në vitet 1960, Hoxha u shkëput nga Bashkimi Sovjetik, duke e lidhur Shqipërinë me Kinën maoiste deri në fund të viteve 1970. Pas vdekjes së Mao Ce Dunit, izolimi ndërkombëtar i Shqipërisë u intensifikua. Në planin e brendshëm, politikat e Hoxhës çuan në stagnim ekonomik dhe varfëri të përhapur.
Enver Hoxha vdiq më 11 prill 1985. Vdekja e tij shënoi fillimin e rënies së gradualshme të sistemit të tij të ngurtë komunist, që përfundimisht çoi në rënien e komunizmit në Shqipëri në fillim të viteve 1990. Trashëgimia e Hoxhës mbetet e diskutueshme, me regjimin e tij që kujtohet për taktikat shtypëse dhe politikat izolacioniste.